Vakanties - 't Pruik

Elf dagen Albanië. Chaos, zon en net iets te veel goedkope wijn. Onze route ging van Tirana naar Berat en eindigde in Vlöre. In Tirana doken we het nachtleven in met een kroegentocht. Albanese clubbeats ramden eindeloos door, en ons briljante plan om gratis drankjes te krijgen met een nepbirthday faalde jammerlijk. De bus naar Berat was een sauna op wielen: geen airco, wel zweet. Daarna nog een halve berg beklimmen met koffers, maar de beloning was een villa met uitzicht over de bergen. Wijnproeverij erbij, waar we deden alsof we “tannines” proefden, en een themafeest dat tot diep in de nacht doorging. In Vlöre schakelden we over naar strandmodus: seafood voor belachelijk lage prijzen, flaneren over de boulevard en een speedboattour naar een eiland. James Bond vibes, maar dan met zonnebrandvlekken. Elf dagen lang balans tussen avontuur en kater, luxe villa’s en plastic shotglaasjes. Albanië had het allemaal – en wij namen alles mee.

Afgelopen zomer hebben we onszelf en onze bagage naar het zonnige Boedapest gesleept, waar we met z’n allen een huisje midden in het centrum onveilig maakten. Wat we daar allemaal uitgespookt hebben? Nou, alles. We hebben puffend en zwetend heuvels beklommen voor dat perfecte uitzicht, gepicknickt op de mooiste (en twijfelachtigste) plekken, en natuurlijk een klassiek badhuis bezocht. Eerst lekker zweten in de stoomcabine, dan een ijskoude plons—en dat alles om vervolgens weer op te warmen in de zon met een Aperolletje in de hand. Efficiëntie ten top.

Een van de hoogtepunten? Onze legendarische foute-shirt-avond, waarbij we door loting de meest grappige t-shirts voor elkaar hadden gescoord. Maar de kroon op de reis was zonder twijfel de prosecco-boot. Want wat is er beter dan een boottocht? Juist, een boottocht waar je glas nooit leeg raakt. Prosecco bleef maar vloeien, net als de adtjes, dansjes en ons volume. Hoe de avond eindigde? Nou ja, laten we zeggen dat er zwemmen in een fontein en een karaokebar bij betrokken waren… maar ach, details doen er niet toe.

Afgelopen jaar trok ‘t Pruik richting Val Thorens voor een week vol sneeuwpret, bier en questionable keuzes. Overdag scheurden we de piste af (sommigen soepeler dan anderen), en ‘s avonds hebben we nog harder ge(après)skied—met legendarische feestjes in de 360 Club en een kroegentocht die vager werd naarmate de avond vorderde. De reis begon al goed: bussen in de bus naar Val Thorens, want stilzitten is natuurlijk overrated. Slapen? Dat deed niemand. Aangekomen op bestemming besloten we ons skibudget slim te besteden, wat neerkwam op elke dag baguettes eten. Want ja, lokaal eten hoort erbij… en goedkoop was het ook. Niet iedereen in ‘t Pruik bleek even getalenteerd op ski’s, dus voor de minder begaafden onder ons werd er een alternatieve afdaling bedacht: rodelen en sleeën, oftewel ongeleid naar beneden denderen en hopen op een zachte landing. Voor de echte waaghalzen begon de dag steevast met een paar shotjes Jäger of Flügel om de zenuwen voor de skiles onder controle te houden. Gelukkig hadden we ook wat natuurtalenten in de groep, die zonder twijfel de zwarte piste trotseerden alsof het niks was. De avonden waren minstens zo sportief, maar dan op het gebied van shotjes uitproberen die eigenlijk nooit uitgevonden hadden moeten worden. Ergens in een dronken bui leek het bijvoorbeeld een goed idee om shotjes met chilipoeder te maken. Spoiler: het was géén goed idee. Op de laatste avond gingen we full Française met een klassieke fondue, want als je een week lang geleefd hebt op stokbrood en bier, mag je jezelf best eens trakteren. En zo kwam er een einde aan een week vol sneeuw, après-ski en memorabele momenten waar we net iets te weinig foto’s van hebben. Maar ach, sommige verhalen blijven beter in herinneringen (of diep begraven in Val Thorens).